Waarom staken Boeing-werknemers ondanks een loonsverhoging van 35%?

Werknemers van de Boeing-fabriek hebben ervoor gekozen om hun staking voort te zetten en hebben met overgrote meerderheid tegen een contractvoorstel gestemd dat een substantiële loonsverhoging van 35% over vier jaar omvatte. Deze beslissing heeft de wenkbrauwen doen fronsen, vooral gezien de aanhoudende financiële uitdagingen waarmee de luchtvaartgigant wordt geconfronteerd.

De afwijzing van het voorgestelde akkoord is een grote tegenslag voor de pas aangestelde CEO, Kelly Ortberg, die had beloofd de relaties met de fabrieksmedewerkers te verbeteren en de financieel geplaagde luchtvaartgigant te stabiliseren. De ontevredenheid van de werknemers gaat echter verder dan alleen de cijfers op papier.

Een geschiedenis van wrok

De afwijzing van het contract komt voort uit diepgewortelde frustratie bij de werknemers, van wie velen zich in eerdere onderhandelingen benadeeld voelen. Tien jaar geleden werden werknemers geconfronteerd met een soortgelijke situatie toen Boeing een deal doordrukte die de traditionele pensioenen afschafte onder dreiging van verplaatsing van de productie. De aanhoudende bitterheid van die ervaring speelt een belangrijke rol in de huidige impasse.

Jon Holden, de hoofdonderhandelaar van de vakbond, verwoordde de emotionele tol die dit op het personeel heeft geëist. “Deze leden hebben veel doorgemaakt; er zijn diepe wonden,” zei hij na de stemming, waarbij hij benadrukte dat nieuwe onderhandelingen nodig zijn om de relatie tussen het bedrijf en zijn werknemers te herstellen.

De eis voor eerlijke compensatie

Hoewel een loonsverhoging van 35% royaal lijkt, eisen de werknemers meer. De vakbond heeft gevraagd om een loonsverhoging van 40% en de terugkeer van uitkeringspensioenen, die voor langetermijnzekerheid en stabiliteit zouden zorgen voor de werknemers. Voor veel werknemers compenseert de voorgestelde loonsverhoging niet voldoende voor jaren van stagnerende lonen die niet in de pas liepen met de inflatie.

Bovendien hebben werknemers hun frustratie geuit over de prioriteiten van Boeing, waarbij ze opmerken dat hoewel hun lonen achterliepen, het bedrijf miljarden heeft geïnvesteerd in aandeleninkopen en bonussen voor leidinggevenden. Deze ongelijkheid heeft woede en een gevoel van verraad bij de werknemers aangewakkerd, wat hun beslissing om te staken verder motiveerde.

Economische druk en productiestop

De staking, die op 13 september begon, heeft geleid tot aanzienlijke verstoringen, waardoor de productie van belangrijke vliegtuigmodellen, waaronder de 737 MAX en de 777, werd stilgelegd. Met meer dan 30.000 deelnemende machinisten is de impact niet alleen binnen Boeing voelbaar, maar in de hele luchtvaarttoeleveringsketen, die al onder financiële druk staat.

De aanhoudende financiële moeilijkheden van Boeing hebben de urgentie van een oplossing vergroot. Het bedrijf bevindt zich in een hachelijke situatie en heeft plannen aangekondigd om 17.000 banen te schrappen en probeert $15 miljard op te halen bij investeerders om zijn kredietwaardigheid te behouden. Gezien de inzet voelen werknemers dat aan hun eisen moet worden voldaan om een eerlijkere toekomst te waarborgen.

Timing en politieke implicaties

Nu de presidentsverkiezingen op 5 november naderen, staan zowel Boeing als de International Association of Machinists (IAM) onder toenemende druk om tot een akkoord te komen. De vakbondsleiding overweegt of ze het Witte Huis moeten betrekken voor extra steun bij de onderhandelingen, wat aangeeft hoe belangrijk dit arbeidsconflict is geworden in de bredere economische context.

Luchtvaartadviseur Scott Hamilton merkte op over de situatie: “Het is slecht nieuws voor iedereen — Boeing, arbeid, leveranciers, klanten en zelfs de nationale economie.” De gevolgen van deze staking reiken verder dan de fabrieksvloer; ze weerklinken door de hele industrie en de economie.